بعضی وقت ها آنقدر دلتنگ می شوی که دوست داری پیش همدمی باشی و یک دل سیر حرف بزنی. بعضی وقت ها این حرف ها آنقدر توی صندوقچه ی دلت سنگینی می کند که می خواهی در صندوقچه ی اسرار بگشایی تا بیرون بریزند کلمه ی کلمه ی آن جمله هایی که برای سال های سال در دلت نگاه داشته بودی. این حرف ها را نمی توان به هر کسی گفت، حتی به مادر که همیشه ی خدا سنگ صبورت بوده است.

در این وقت ها باید مرد سفر باشی. باید به دل جاده ها بزنی و خودت را به محضر دوست برسانی.

آری! این حرف ها را تنها می شود با یک دوست واقعی در میان گذاشت. پیدا کردن این دوست واقعی آن قدرها هم که فکر می کنی، سخت نیست. خانه اش زیاد هم دور نیست. همین نزدیکی هاست. کافیست از «جلفا» بگذری. به «سیه رود» که رسیدی، دیگر نزدیک نزدیک شده ای. برای دیدن دوست، باید از سیه رود به «نوردوز» بروی. در اینجا خانه اش را می بینی که در آغوش کوه و روی به ارس قرار دارد. 
سید محمدآقا نوجه مهر دوست دیرین آذربایجانی هاست. آنها که حرف های ناگفته دارند، بار سفر بسته و در محضرش قفل زبان می شکنند و رازهایشان را با او در میان می گذارند. دوست واقعی و مهربانمان، از نوادگان موسی ابن جعفر (ع) بوده و در دل طبیعت سرسبز «نوجه مهر» خانه دارد. راستی! نگران نباش! هر وقت که از راه برسی جایی برای تو خواهد داشت. در خانه ی دوست به روی همه باز است.

*جعفر پوررضوی